ΕΓΩ, ΕΣΥ, Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ, Ο ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ, ΕΜΕΙΣ. ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΝΤΕΚΑ ΑΣΤΕΓΩΝ.

Τον άστεγο πληθυσμό τον ορίζω μέσα από το καθεστώς της έλλειψης στέγης στην οποία βρίσκεται και αυτή διαφοροποιείται σε τρεις βασικές κατηγορίες.
Άτομα που διαβιούν στο δρόμο, άτομα που διαμένουν σε ανεπαρκή και ακατάλληλα καταλύματα, άτομα που στερούνται μόνιμης κατοικίας και φιλοξενούνται προσωρινά σε υπνωτήρια, ξενώνες και οικία τους πρόσωπα.
Ο καθένας και η καθεμία εδώ αφηγείται τη δική του/της ιστορία, σε σχέση με τα όνειρα, τις συνθήκες που τώρα διαβιώνει, τις μακρινές πατρίδες και τις χαμένες οικογένειες που κάποτε είχε και για κάποια μέρα φαντάζεται.
Επιδιώκω να καταγράψω το σύνολο των ερμηνειών και αξιών που αυτός ο κόσμος μεταφέρει ως οπτική, αισθητική και συναισθηματική εμπειρία. Με ενδιαφέρει η αποδόμηση της στερεότυπης εικόνας για τον άστεγο πληθυσμός ως ένα σύνολο αλκοολικών, εθισμένων και εγκληματιών ανθρώπων. Γίνεται μια προσπάθεια ανατίμησης της αξίας και της αξιοπρέπειάς τους στην ελληνική κοινωνία. Με σπίτι ή και χωρίς, εργάτες και άνεργοι, γυναίκες και άντρες, ντόπιοι και μετανάστες, τα πρόσωπα αυτά είμαστε όλοι εμείς. Κοινά πρόσωπα σε κοινό τόπο.

Μαλίκ, Ελένη, Ματουμπάρ, Βερόνικα, Μίλτο, Μαρία, Νίκο, Βαγγέλη, Μαρί, Βικτορίν και Ελένη σας ευχαριστώ. Δε σας ξεχνώ. Θα σας βλέπω. Θα σας θυμάμαι.