A Man to Pet's Odyssey
Η επινόηση αυτής της περφόρμανς έχει τις ρίζες της στον δανεισμό και την οικειοποίηση. Αντλώντας έμπνευση από τη δημοφιλή ποπ αλλά και την κλασική μουσική, από παλιές αλλά και νέες εικόνες, από τον χορό, το θέατρο και την ποίηση, το ODC επιχειρεί να εξιστορήσει μια εμπειρία στη ζωή κάποιου μέσω κατακερματισμένων ή παραπεταμένων αναμνήσεων και περιστατικών. Το αποτέλεσμα κυμαίνεται μεταξύ του ερασιτεχνικού θεάτρου, του χορού και της οπτικής αφήγησης, του κακού τραγουδιού και των αποτυχημένων προσπαθειών να τελειοποιήσει κανείς τον εαυτό του. Μπορεί κάποιος να το αντιληφθεί ως κουλτούρα των queer. Ο τίτλος ODC, μια σύντμηση της «Οδύσσειας», ενός από τα μεγαλύτερα έπη, λειτουργεί ως εφαλτήριο από το οποίο η παράσταση αντλεί και δημιουργεί –ποιητική αδεία– παραλογισμούς και αναποδιές που διαφορετικά θα φαίνονταν παράδοξα. Η συντομογραφία ODC παίζει επίσης με τον αναγραμματισμό της «ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής» (obsessive compulsive disorder, OCD) και σηματοδοτεί ένα σύγχρονο ταξίδι ζωής στο οποίο τα εμπόδια δεν είναι τρομακτικά τέρατα και σειρήνες (ή αν προτιμάτε μπορούν να παραμείνουν τόσο τρομακτικά, αλλά μέσα μας). Όπως αναφέρει ο Καβάφης στην Ιθάκη: «Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου».
Video visuals: Αλέξανδρος Πισσούριος
Performers: Chester Hayes, George Hunt, Gaffy, Lucy Fizz, Orangina
Acrobat: Cian Kinsella
Styling performer: Χρήστος Κυριακίδης
